Γέφυρα Πλάκας

Το 1863 ο Δημ. Αρβανιτογιάννης από τα Πράμαντα προσέφερε 30.000 γρόσια για την κατασκευή του γεφυριού... περισσότερα στο http://tzaferisphotos.blogspot.com

Ανατολή στα Τζουμέρκα...

Μεγαμπέλι

Το σπίτι εγκαταλελειμμένο...

22 Φεβ 2016

Έγχρωμη TV- Ασπρόμαυρη ζωή




Panem et circenses - (Άρτον και θεάματα ) Έλεγαν οι Ρωμαίοι...

Σε όλα σχεδόν τα σπίτια ανεξαρτήτως ώρας υπάρχει ανοιχτή τηλεόραση.
Μάλιστα σε ορισμένα σπίτια είναι αδύνατο να στερηθούν την εικόνα και τη συντροφιά της τηλεόρασης ούτε λεπτό.
Πηγαίνεις στη δουλειά το πρωί, επιστρέφεις μετά 10-12 ώρες, τρως, αράζεις στον καναπέ ανοίγεις την τηλεόραση να δεις τι γίνεται στον κόσμο και… τι βλέπεις;
Βλέπεις σκοτωμούς, ληστείες, ναρκωτικά, βιασμούς κ.λ.π.
Σκέφτεσαι... Μια χαρά είμαι, έχω τη δουλίτσα μου ,το αμάξι μου,  την οικογένειά μου, παίρνει και ο θρύλος το πρωτάθλημα! 
Μπορεί να μην τα βγάζω πέρα με τα λεφτά που παίρνω, μπορεί να μην έχουμε δικό μας σπίτι, μπορεί…. μπορεί… Αλλά δε βαριέσαι!  υπάρχουν και χειρότερα! 
Δεν βλέπεις τι γίνεται στον κόσμο;  Ωχ τι μέρα είναι σήμερα; Πέμπτη; ας πάω να ρίξω ένα τζόκερ μπας και πάρουμε ένα σπιτάκι. Που ξέρεις μπορεί να μας χαμογελάσει η τύχη…

Το 90% των ειδήσεων που προβάλλονται είναι αρνητικές. Μήπως δεν συμβαίνουν και θετικά πράγματα; Σίγουρα συμβαίνουν. Αλλά η προβολή τους δεν θα είχε τα ίδια αποτελέσματα. Όσο περισσότερα και μεγαλύτερα τροχαία ατυχήματα γίνουν, ληστείες, εγκλήματα, βιασμοί κ.λπ. τόσο μεγαλύτερη θεαματικότητα.
Σκεφτείτε λίγο τη σκηνή που μια χωρισμένη χαροκαμένη μάνα περιγράφει κλαίγοντας στην  οικοδέσποινα της εκπομπής, το, πως το μοναχοπαίδι της έγινε χρήστης ναρκωτικών και κινδυνεύει να το χάσει, εκτοξεύοντας κατηγορίες εναντίον του  κακούργου πατέρα που τους εγκατέλειψε.
Τι συναισθήματα δημιουργούνται σε μανάδες και πατεράδες που παρακολουθούν την εκπομπή; Μήπως του τύπου, Δόξα το θεό, έχουμε τα παιδιά μας, την υγειά μας, είμαστε μια χαρά δεν θέλουμε τίποτα άλλο!
Είναι φυσιολογικό αυτό αφού εκείνη τη στιγμή παρακολουθώντας την εκπομπή συγκρινόμαστε με ότι χειρότερο θα μπορούσε να μας συμβεί.
Άρα είμαστε καλά δεν θέλουμε τίποτα άλλο!

Τι επιτυγχάνεται έτσι;
Εξουδετέρωση της επιθυμίας των ανθρώπων για κάτι καλύτερο (αφού συγκρίνονται με το χειρότερο).
Άρα να είναι ευχαριστημένοι με ότι έχουν! Και να μην ζητάνε τίποτα παραπάνω!
Καθήλωση λοιπόν και περιορισμός της σκέψης των ανθρώπων έτσι ώστε κάποιοι να αποφεύγουν πονοκεφάλους και προβλήματα που θα δημιουργούνταν αν οι εργαζόμενοι άρχιζαν να διεκδικούν όσα τους ανήκουν.
Οι αρχαίοι Ρωμαίοι έλεγαν "άρτον και θεάματα" να δίνεται στο λαό.
Άρτο να επιβιώνει για να μπορεί να δουλεύει και θεάματα για να καλύπτεται ο ελεύθερος χρόνος του και να μην σκέπτεται.

Τελειώνω με τους στίχους του τραγουδιού  παντού και πουθενά  από το συγκρότημα ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ

Σάπιε δούλε της ανασφάλειάς σου
Φόρα του δόλου το άδειο φόρεμά σου
Κοίτα τη ζωή στην τηλεόρασή σου
Σα να ‘χουν βάλει κάμερα μέσ' στην ψυχή σου

Περνάς καλά στην καρέκλα βιδωμένος
Περνάς καλά στο κρεβάτι αραγμένος
Περνάς καλά σαν κουβάρι τυλιγμένος
Περνάς καλά σαν βιτρίνα γυαλισμένος

Έγχρωμη η τηλεόρασή σου
Ασπρόμαυρη ολόκληρη η ζωή σου
Μπες μες στη φωλιά που έχεις αποκτήσει
Με δάνεια ψυχής κανείς δεν θα αγαπήσει.

Νικόλας








Homo homini lupus est...





Δυσπιστία στο σπίτι, δυσπιστία στη γειτονιά, δυσπιστία στη δουλειά, δυσπιστία στην πολιτική και γενικώς, βλέπουμε την καχυποψία και την δυσπιστία να είναι διάχυτες παντού.
Τι είναι η δυσπιστία; Μόλλον διαβολική συγγένεια με την απόγνωση!
Μπορεί μια κοινωνία να εξελιχθεί, να προχωρήσει στηριζόμενη στη δυσπιστία; Τα άτομα μπορούν. Οι κοινωνίες ποτέ!
Καμιά κοινωνία δύσπιστη και αναπόφευκτα κλειστή και απομονωμένη , δεν κατόρθωσε μέχρι σήμερα τίποτα σπουδαίο.
Ο πολίτης, αισθάνεται, όχι μόνο ότι απειλείται, αλλά ότι δε βρίσκει και τίποτα, δεν βρίσκει καμιά κοινωνική αξία πλέον, που θα άξιζε να υπερασπιστεί με κάθε θυσία, κι αυτό είναι το ακόμα πιο τρομαχτικό!
Πέραν των οικονομικών, θα χρεοκοπήσουμε και κοινωνικά; Μάλλον!
 Αν δεν κάνουμε κάτι απο μόνοι μας, τα πράγματα δεν θα γίνουν ποτέ καλύτερα  από μόνα τους. 

Αυτό που σκεφτόμαστε τελικώς ο ένας για τον άλλον αντικατοπτρίζει κι αυτό που είμαστε!
Homo homini lupus est...
0 άνθρωπος για τον άνθρωπο είναι λύκος....

Νίκος

14 Φεβ 2016

Όχι στο ξενόφερτο, ξενέρωτο, ξενόδουλο, φοβιτσιάρη, φλώρο, λεμέ, μπόμπο, φλούφλη, Άγιο Βαλεντίνο…



Ημέρα αγίου Βαλεντίνου  και οι βιτρίνες έχουν γεμίσει εδώ και μία εβδομάδα με ότι μπορείς να φανταστείς σε σχήμα καρδιάς. Κόκκινα μαξιλαράκια, σοκολατάκια και τούρτες, χρυσαφικά, ευχητήριες κάρτες, που οι περισσότεροι θα τρέξουν εκείνη την ημέρα να πάρουνε, για να δείξουνε τον έρωτα ή την αγάπη τους στον άνθρωπό τους.
Κάποιοι σκέφτηκαν πως υπάρχει μια μάζα ηλιθίων καταναλωτών την οποία έπρεπε με κάποιον τρόπο να απομυζήσουν..
Φτιάξανε λοιπόν μια καρικατούρα από τις στάχτες ενός μοναχού (μα πόσο γελοίο είναι να θεωρείς ως “προστάτη” έναν άνθρωπο ο οποίος δεν ένιωσε τί θα πει έρωτας) και είπαν να την “γιορτάζουν” μέσα στο Φεβρουάριο, μιας και αυτόν τον μήνα δεν υπάρχουν άλλες φτιαχτές θεότητες.
Και οι επικοινωνιολόγοι ειδαν ότι πουλάει καλύτερα ...ντυμένος στα κόκκινα

Τι κι αν έχεις σκοτωθεί την προηγούμενη μέρα, αν έχεις βρίσει χυδαία, αν έχεις κερατώσει, αν έχεις πληγώσει. Αυτή την ημέρα το γενικό πρόσταγμα της εμπορικής κατανάλωσης σου επιβάλλει να γιορτάσεις τον έρωτά σου. Άσχετα αν με την αδιαφορία σου, με τον εγωισμό σου, με τις υπερβολές σου, με την ζήλεια σου, με τα ψέματα σου, αρκετές φορές τον χρόνο δείχνεις το αντίθετο

Όλοι κοιτάνε το δέντρο και χάνουνε το δάσος. Κοιτάν να είναι τυπικοί σε αυτήν την ημέρα, και τις υπόλοιπες 364 του χρόνου ξεχνάνε τα πάντα (καλά ντε, αν βγάλουμε τις ονομαστικές εορτές και τα γενέθλια είναι λιγότερες). Τα πιο όμορφα σε αυτή την ζωή είναι τα απρόσμενα. Δοκίμασες ποτέ να πάρεις ένα δώρο στον άνθρωπό σου, μια ασήμαντη μέρα χωρίς γιορτές και «πρέπει», έτσι απλά για να του υπενθυμίσεις πόσο σημαντικός είναι; Δοκίμασες γενικότερα να το υπενθυμίσεις με τις πράξεις σου;. Η συνήθεια γίνεται μεγάλο κομμάτι της ζωής τους.
Συγχαρητήρια  λοιπόν σε εκείνους που στο όνομα του πιο τρυφερού συναισθήματος, του έρωτα, έρχονται και το κάνουν σούπα με το αίσθημα του καταναλωτισμού τους. 
Μετά το “καταναλώνω άρα υπάρχω” ήλθε το “καταναλώνω άρα ερωτεύομαι”...

Στη ζωή θέλει να είσαι μέσα σε όλα, να εχεις πάθος, ένταση, ρυθμό! Χρειάζεται να συμμετέχεις, να παθιάζεσαι, να φωνάζεις, να πανηγυρίζεις, να λυπάσαι και να χαίρεσαι. Να ζεις το κάθε τι έντονα!

Νίκος Τζαφέρης



22 Οκτ 2015

Αγαπητοί μου φίλοι στο facebook και στη πραγματική ζωή...




Αγαπητοί μου φίλοι στο facebook και στη πραγματική ζωή... Έχοντας γενέθλια....
«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ότι έχω ζήσει έως τώρα…

Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
-Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.
-Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.
-Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.
-Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί. Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.
-Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.
-Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο… μετά βίας για την επικεφαλίδα.
-Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες.  Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται… Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα…
-Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση. Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους. Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους. Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους. Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους. Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.
-Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
-Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων… Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
-Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν… Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ’όσες έχω ήδη φάει.
-Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.

Εύχομαι και ο δικός σας σκοπός να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσετε  κι εσείς…»



Νικόλας Τζαφέρης ο εορτάζων....








Από τον Mario de Andrade (Ποιητή, συγγραφέα, δοκιμιογράφο και μουσικολόγο από τη Βραζιλία)



Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More